1932'den 1990'ların başlarına kadar, vinil gramofon kaydı (ya da kısaca vinil plak), kaydedilen müziğin üretimi için en popüler araçtı. Birçok önemli icat gibi bu icadın evrimi, silindir kayıt sistemini geliştiren Thomas Alva Edison'la başladı. Alexander Graham Bell'in ilk ticari telefonlarının ağızlığında kullanılan mikrofonu icat eden kişi olarak bilinen Emile Berliner, 1887'de spiral şekilli yanal olukların kesildiği diskleri de geliştirdi.
İlk diskler kauçuktan üretiliyordu, ancak 1896 yılında gomalak piyasaya çıktı ve 25 santimetre boyunda, dakikada 78 kez dönen ve "teklik" (single) olaran anılan diskler olağan sayılmaya başlandı. Bununla birlikte, bu sistemin üç önemli sorunu vardı: Gomalak son derece kırılgan bir yapıya sahipti ve bununla kaplı kayıtlar kolayca kırılabiliyordu; yüksek düzeyde arka plan gürültüsü duyuluyordu; ve bir kayıt üzerine uzun süreli müzik yerleştirmek mümkün değildi - diskin her bir tarafına sadece dört dakikalık kayıt yerleştirilebiliyordu. Büyük ölçekli klasik müzik kompozisyonları bu sebeple parçalara ayrılıyordu ve uzun süreli bir parça, birkaç diskin bir araya getirildiği karton albümler içerisinde bir disk koleksiyonu olarak satılıyordu - aslında "albüm" sözcüğünün kaynağı da buradan gelmektedir.
1932'de RCA Victor, ticari olarak piyasaya sunulan ve vinil adında yeni bir malzeme kullanan ilk uzunçalar (LP, long play) vinil plak kayıtları piyasaya sundu. Bunlar düşük yüzey gürültüsüne sahipti, 30 cm çapındaydı dakikada 33 devir döndüklerinden diskin her bir yüzeyi daha fazla müzik içerebiliyordu. Bu yeni sistemin ilk başta başarısız olması aslında ürünün kendisinden ziyade kötü bir zamanlama yüzündendi: Büyük Buhran başladığında, tüketici güveninin şaşırtıcı derecede düşük olduğu ortaya çıktı. Yine de, Victor benzerlerinden açıkça üstün olan bu buluşunu desteklemeye devam etti ve 1950'li yıllarda 30 cm LP ve 18 cm "single" pazarın hakimi oldu.
Ayrıca bkz: Ses kaseti, optik disk, MiniDisc.