Uzay gemileri ve uzay istasyonları üzerinde görülen gelişmelerin ardından Amarikan Ulusal Havacılık Uzay Dairesi (National Aeronautics and Space Administration - NASA) herhangi bir uzay aracı kullanmadan uzayda hareket edilebilmesinin gerekli olduğunun farkına vardı. Uzay Dairesi, astronotların uzayda bulunan uydular üzerinde çalışabilmelerini, onları tamir edebilmelerini, yeni yapılar inşa edebilmelerini ve hatta diğer astronotları kurtarabilmelerini sağlayacak bir insanlı manevra ünitesi geliştirmesi için, günümüzde Lockheed Martin olarak da bilinen Lockheed Corporation'ı görevlendirdi.
1984 yılında ilk insanlı manevra ünitesi üretildi. Bir sırt çantası tasarımına sahip olan bu ürün, halihazırda uzay kıyafetlerinde bulunan yaşam destek sistemleri ile birlikte çalışabilecek şekilde tasarlandı. Kullanılmadığı zamanlarda uzay istasyonunun yük alanında depolanan bu ünite, kullanılması gerektiği durumlarda ise araç dışı manevra ünitesine eklenerek, astronotların uzay istasyonunda ulaşılması güç yerlere kolayca ulaşabilmelerini ve bu sayede gerekli tamiratları ya da değişiklikleri yapabilmelerini sağlıyordu. Ünite üzerinde bulunan 24 adet itici astronotların diledikleri yöne doğru hareket edebilmelerini mümkün kılmaktadır. Astronotlar el ile kontrol edebildikleri bir kol yardımı ile kendilerini yönlendirebilir ve aynı zamanda ünite üzerinde bulunan otomatik pilot da astronotun sabit bir şekilde durmasına yardımcı olmaktadır.
İnsanllı manevra ünitesi üç farklı uzay gemisi görevinde kullanıldı ancak Challenger uzay gemisinin patlamasından sonraki hiçbir görevde kullanılmadı. Çoğu durumda ana gemiye fiziksel olarak bağlı olarak yapılan manevraların yeterli olduğu görüldü ancak uzay istasyonlarında, bir astronotun istem dışı olarak ana gemiye olan bağının kopması durumunda diğer astronotların onu kurtarması için kullanılabilecek sadeleştirilmiş bir yardım mekanizması yer almaktadır.