Sakız (ciklet), genel olarak Amerikanların sıklıkla tükettiği bir yiyecek olsa da, sakız çiğnemeye yönelik ilk kayıtlar tarih öncesine ve Avrupa'ya dayanır. Antik Yunan'da insanlar, damla sakızı ağacından elde edilen damla sakızlarını çiğniyorlardı. Antik Mayalılar ise sapodila ağacından elde edilen ve sakız yapımında kullanılan bir reçineyi çiğnemeyi tercih ediyorlardı. Kızılderililer ise ladin ağacından elde edilen resini çiğniyorlardı ve Amerikalı John Curtis, 1848 yılında satışa sunduğu ve "ladin sakızı" (spruce gum) adını verdiği bu sakızı işte bu malzemeden üretti. Zaman geçtikçe ladin sakızı, yerini parafin mumundan yapılan sakıza bıraktı. Yine 1848 yılında Curtis, bu sakızı tatlandırarak satışa sundu.
Günümüzde tüketilen sakızın bulunuşu ise kısmen kazara olmuştur. Meksikalı general Antonio Lopez de Santa Anna, üretimde kullanılacak bir kauçuk alternatifi arayışı içerisindeydi ve Amerikan Mucit Thomas Adams'a ulaşarak, sakız yapımında kullanılan bir reçinenin kullanılıp kullanılamayacağını sordu. Adams, bu reçine üzerinde çalıştı ancak çalışmaları herhangi bir sonuç vermedi. Bunun üzerine Adams, yine bu reçineyi kullanarak tatlandırıcı ve farklı aromalar içeren ciklet üretmeye odaklandı. Aşağı yukarı aynı dönemde William J. White, sakıza mısır şurubu şekeri ve nane ekleyerek günümüzün en popüler sakızlarından birisini oluşturdu. 1891 yılında William Wrigley Jr., kendisine ait olan sakız endüstrisini kurdu ve o günden bugüne geçen 120 yılın sonunda, Wrigley's, Birleşik Devletler'in en büyük sakız (ciklet) üreticisi konumuna geldi.
Her ne kadar ciklet ve diğer doğa ürünler sakız endüstrisinde kullanılmaya devam etse de, temel malzemesini insan-üretimi ürünlerin oluşturduğu sakızlar da yüksek talebi karşılamak için sıklıkla kullanılmaktadır.
Ayrıca bakınız: Lastik top, Sakarin